Stropy gęstożebrowe

To najpopularniejszy rodzaj stropów stosowany w domach jednorodzinnych. Wybierane są ze względu na szybkość montażu bez konieczności użycia ciężkiego sprzętu oraz łatwy transport i składowanie.

Stropy gęstożebrowe zawdzięczają nazwę konstrukcji – gęsto rozstawionym żebrom (co 30-70 cm). Ich kształt wyznaczają rzędy pustaków wypełniających strop. Pustaki „gwarki” służą zmniejszeniu ciężaru własnego stropu. Żebra układa się najczęściej w kierunku mniejszej rozpiętości stropu, opierając je na ścianach budynku i podciągach. Mogą być w całości betonowane na budowie lub ich dolna część (stopka ze zbrojeniem) jest przygotowywana w zakładzie prefabrykacji. Po ułożeniu pustaków na ich powierzchni (mocno zwilżonej wodą)wylewana jest wiążąca wszystko w całość płyta betonowa grubości 3-4 cm (tak zwany nadbeton), która zabezpiecza elementy wypełniające przed uszkodzeniem. Skrajne pustaki muszą być zaślepione zaprawą cementową, aby beton w czasie wylewania nie przedostał się do ich środka i nie zwiększył ciężaru stropu.

Po świeżo zabetonowanym stropie można chodzić już następnego dnia, ale podpory montażowe wolno rozebrać dopiero po 10-14 dniach. Stropy gęstożebrowe montuje się ręcznie - masa prefabrykowanej belki długości 6 m wynosi 80-90 kg, masa pustaka 11-18 kg.

Stropy monolityczno-prefabrykowane
Są to stropy, w których pustaki oraz żebra są prefabrykowane, a na budowie wylewa się nadbeton. Należą do  najpopularniejszych stropów gęstożebrowych. Różnią się kształtem pustaków i materiałem, z którego je wykonano, przekrojem i zbrojeniem desek, a także grubością płyty betonowej. Jednak zasady ich montażu są podobne. Żebra zbudowane są z przestrzennej kratownicy z prętów zbrojeniowych, stopki betonowej (czasem formowanej w kształtkach ceramicznych), w której umieszczane są dodatkowe pręty zbrojeniowe, dobierane do obciążenia i rozpiętości stropów.

Belki prefabrykowane mają najczęściej długość od 2,4 do 6 m, ze stopniowaniem co 30 cm. Ich rozstaw w zależności od rodzaju stropu i obciążenia wynosi 30-60 cm. Wypełnienie stanowią - układane na stopkach belek - pustaki ceramiczne, żwirobetonowe, z betonów lekkich, styropianu, trocinobetonu. Jest ich wiele, niektóre różnią się od siebie nieznacznie. Końce belek łączy się wieńcem opasującym budynek na wysokości stropu. Za jego pośrednictwem belki stropowe opierają się na ścianach. Przy rozpiętości stropu powyżej 4,5 m stosuje się dodatkowo żebra rozdzielcze (poprzeczne do belek). Zapewniają współpracę poszczególnych żeber stropowych i zapobiegają zarysowaniom wzdłuż połączeń żeber z pustakami. Stropy te nie wymagają deskowania. Wystarczy tylko podparcie montażowe belek w minimum 2-metrowych odstępach.

Stropy monolityczne

Są w całości wykonywane na budowie. Najczęściej wykonywanym stropem jest strop Akermana. Jego konstrukcję stanowią żebra zbrojone, wylewane bezpośrednio na budowie, oraz pustaki ceramiczne.
Pustaki ceramiczne Akermana szerokości 30 cm i długości 19,5, 24,5 lub 29,5 cm produkowane są w czterech wysokościach: 15, 18, 20 lub 22 cm. Wysokość dobierana jest stosownie do obciążeń i rozpiętości stropu - im większa rozpiętość i obciążenie stropu, tym wyższe pustaki.

Wykonanie tego stropu jest pracochłonne, wymaga deskowania pełnego lub z odstępami (nie większymi niż kilka centymetrów) oraz podparcia całej powierzchni. Na deskowaniu opiera się ułożone w rzędach pustaki stropowe, a między nimi – zbrojenie żeber. Zbrojenie stanowią pręty główne i strzemiona. Końce prętów zbrojeniowych połączone są ze zbrojeniem wieńca. Żebra mają rozstaw osiowy co 31 cm. Na powierzchni pustaków rozkłada się mieszankę betonową, która jednocześnie wypełnia przestrzenie między nimi. W ten sposób tworzą się żelbetowe żebra i powiązana z nimi kilkucentymetrowa płyta stropu. Strop Akermana stosowany jest, gdy zależy nam na małej wysokości konstrukcji stropu i uzyskaniu większej jego sztywności. Nadaje się do domów, których pomieszczenia mają nieregularny kształt.